Τετάρτη 27 Απριλίου 2011

Φωτογραφίες...Έργα Τέχνης...


Δημιουργήστε έργα τέχνης από τις φωτογραφίες σας! Το psykopaint είναι μια βραβευμένη online εφαρμογή με την οποία μπορείτε να μετατρέψετε οποιαδήποτε εικόνα σε πίνακα ζωγραφικής.

Ιδιαίτερο ενδιαφέρον έχει ότι μπορείτε να διαλέγετε τεχνοτροπία!

Μπορείτε να ανεβάσετε κάποια εικόνα απευθείας από τον Η/Υ σας, να χρησιμοποιήσετε κάποιο έτοιμο παράδειγμα ή ακόμα και να ζωγραφίσετε σε λευκό καμβά.




Επιλέξτε ένα από διαθέσιμα πινέλα/εργαλεία (απλό πινέλο, σπρέϊ, ειδικός εκτοξευτής χρωμάτων κ.α.) και χρησιμοποιήστε τα αφήνοντας την εφαρμογή να ταιριάξει τους χρωματισμούς και να δώσει έναν ιδιαίτερο τόνο στις “γραμμές” της εικόνας, κάνοντας την δύσκολη δουλειά εύκολη για σας.



Μπορείτε να δουλέψετε σε layers, να ρυθμίσετε το βαθμό λεπτομέρειας, τον φωτισμό, την αντίθεση, να κόψετε τμήματα κλπ όπως ακριβώς σε όλα τα γνωστά προγράμματα επεξεργασίας εικόνων.
Το psykopaint απευθύνεται σε όλους, όχι μόνο σε όσους γνωρίζουν τα μυστικά της ζωγραφικής και του χρώματος. Μπορείτε ακόμα να δοκιμάσετε την εφαρμογή με τους μαθητές σας, στην τάξη σας, δίνοντας έτσι νέα διάσταση στο μάθημα της αισθητικής αγωγής και σίγουρα κάνοντάς το πολύ πολύ ενδιαφέρον!!!


Τι είναι το psykopaint ;



Σύνδεσμος: http://www.psykopaint.com/

Παρασκευή 22 Απριλίου 2011

Η τέχνη στο διαδίκτυο

Το Artsteps, είναι ένας διαδικτυακός τόπος που επιτρέπει στους χρήστες να δημιουργήσουν και να περιηγηθούν εικονικά σε τρισδιάστατους χώρους τέχνης.
Το νέο site απευθύνεται κυρίως σε καλλιτέχνες και καλλιτεχνικούς οργανισμούς καθώς και σε όλους τους φιλότεχνους.

Κάθε χρήστης μπορεί να δημιουργήσει τρισδιάστατους χώρους για την ψηφιακή αποτύπωση των εικονικών εκθέσεων του, στις οποίες θα μπορούν να προβάλλονται δισδιάστατα εκθέματα, τρισδιάστατα εκθέματα καθώς και video.

Η κατασκευή και περιήγηση των εκθέσεων του Artsteps γίνεται μέσα από έναν απλό web browser, χωρίς την ανάγκη για εγκατάσταση ειδικού εξοπλισμού ή λογισμικού ενώ όλες οι εκθέσεις παρουσιάζονται μέσα από την ιστοσελίδα του Artsteps.

Τέλος όλες οι εκθέσεις μπορούν να ενσωματωθούν εύκολα σε οποιαδήποτε ιστοσελίδα ή blog ενώ οι επισκέπτες τους, θα μπορούν να σχολιάζουν και να ψηφίζουν τις αγαπημένες τους και να τις ‘μοιράζονται' σε δημοφιλή κοινωνικά δίκτυα.

Οι δυνατότητες της εφαρμογής:

Περιηγηθείτε σε έναν τρισδιάστατο χώρο τέχνης...



Δημιουργείστε το δικό σας τρισδιάστατο ψηφιακό χώρο...


Μοιραστείτε τις δημιουργείες σας...




Φανταστείτε τώρα τους μαθητές σας να δημιουργούν τη δική τους τρισδιάστατη έκθεση...

...και, γιατί όχι, αφεθείτε και δημιουργείστε μαζί τους...

Σύνδεσμος : http://www.artsteps.com/
Πηγή:Δελτίο Τύπου

Τετάρτη 20 Απριλίου 2011

Τέχνη και Τεχνολογία

Από τα μέσα του 20ου αιώνα, κυρίως από το 1960 και μετά, η Τέχνη επεκτείνεται σε νέα πεδία,στρέφεται προς την επικοινωνία που εκείνη την εποχή γιγαντώνεται, χρησιμοποιώντας μέσα και υλικά περισσότερο οικεία στα Μέσα Μαζικής Επικοινωνίας. Η Φωτογραφία, ο Κινηματογράφος, η Τηλεόραση, το Video κι αργότερα το Διαδίκτυο εντάσσονται σε διαφορετικούς τομείς Τέχνης, ενώ προς το τέλος του ίδιου αιώνα η σχέση Τέχνης και Τεχνολογίας όχι μόνο αυξάνει αλλά και συνεχώς ανατρέπεται. Καθώς η Τεχνολογία κάνει καθημερινά εντυπωσιακά άλματα, η Τέχνη σχεδόν με προθυμία τα οικειοποιείται για να τα εντάξει στην πραγμάτωση μιας μορφής σύγχρονου έργου τέχνης. 

Οι καλλιτέχνες πάντα ήταν μεταξύ των πρώτων που απεικόνιζαν τον πολιτισμό και την τεχνολογία της εποχής τους, και δεκαετίες πριν την ψηφιακή επανάσταση είχαν επίσημα διακηρύξει τον πειραματισμό τους με τα νέα μέσα.


«Στη διάρκεια της ιστορίας της ανθρωπότητας, κάθε φορά που συμβαίνει μία αλλαγή στην τεχνολογία, ταυτόχρονα επηρεάζεται και η τέχνη.Στις μέρες μας, αν κάποιος δεν θέλει να συμμετέχει στις νέες τεχνολογίες, όπως αυτές έχουν διαμορφωθεί, η ιστορία δεν θα σταματήσει στο κατώφλι του. Θα τον προσπεράσει», είπε χαρακτηριστικά ο διεθνούς φήμης Μεξικανός φωτογράφος, Πέντρο Μέγιερ.



Δευτέρα 18 Απριλίου 2011

Καλλιτέχνες του Περιθωρίου

Υπήρξαν άνθρωποι ιδιαίτεροι και εξαιρετικά ταλαντούχοι που εξέφραζαν μέσα από τα έργα τους αυτό που και οι ίδιοι δεν μπορούσαν να συνειδητοποιήσουν....το μεγαλείο της δημιουργικότητας...



Vincent Willem van Gogh

Με την περίπτωση του ασχολήθηκαν πάνω από 150 ψυχίατροι οι οποίοι διέγνωσαν από σχιζοφρένεια, μανιοκατάθλιψη, επιληψία, σύφιλη μέχρι και δηλητηρίαση από μπογιά. Ο ίδιος γράφοντας στον αδερφό του διαμαρτυρόταν ότι ο αέρας της Αρλ σφύριζε ενοχλητικά στα αυτιά του, γεγονός που αποδίδεται σήμερα σε ακουστικές ψευδαισθήσεις.Ακολούθησε μια περίοδος εγκλεισμού του στο άσυλο του Σαν Ρεμί, όπου δημιούργησε μερικά απ’ τα πιο σπουδαία του έργα. Η προτίμηση του στο κίτρινο χρώμα, σύμφωνα με τελευταίες μελέτες, αποδίδεται στο ότι υπέφερε από ξανθοψία.
Ο Ολλανδός ζωγράφος ήδη από τα πολύ νεανικά του χρόνια παρουσίασε τάσεις μελαγχολίας και πρώιμα ψυχολογικά προβλήματα.

Επεδίωκε να δημιουργήσει με τον ζωγράφου Gaugin μια καλλιτεχνούπολη. Η συμβίωση όμως των δύο αντίθετων στην τεχνοτροπία ζωγράφων κατέληξε σε φιάσκο: ο βαν Γκογκ έκοψε σε μια ψυχική κρίση μέρος του αριστερού του αυτιού επειδή ο Gaugin ήθελε να εγκαταλείψει την κοινή κατοικία. Υπάρχουν ισχυρισμοί πως ο βαν Γκογκ είχε απειλήσει να σκοτώσει τον Γκωγκέν και προέβη στο κόψιμο του αυτιού του αναζητώντας ένα είδος κάθαρσης από τις τύψεις του. Είναι γνωστό ότι στο έργο του «Ο Δόκτωρ Γκασέ» απεικονίζεται ο ίδιος ο ψυχίατρος του.
Το 1889 εισάγεται σε ψυχιατρικό κέντρο όπου και παραμένει συνολικά για ένα περίπου χρόνο πάσχοντας από κατάθλιψη. Κατά την παραμονή του εκεί, ζωγραφίζει τους εκφραστικότερους πίνακές του.
Το 1890, ο βαν Γκογκ εμφανίζει συμπτώματα έντονης κατάθλιψης και τελικά αυτοπυροβολείται στο στήθος στη διάρκεια ενός περιπάτου, ενώ πεθαίνει δύο ημέρες αργότερα.
Ήταν εντελώς άπορος και δεν είχε τη δυνατότητα ούτε για τον καμβά και τα χρώματα του να πληρώσει, παρά την οικονομική υποστήριξη από τον αδελφό του. Σήμερα, πληρώνουν για ένα πίνακά του μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ευρώ.


Camille Claudel:

Γαλλίδα γλύπτρια με σημαντικό έργο. Λίγες μέρες μετά το θάνατο του πατέρα της μεταφέρεται σε ψυχιατρική κλινική μετά από υποκίνηση του αδελφού της. Θεωρείται πιθανό πως για την εισαγωγή της υπέγραψε η μητέρα της. Σε μια επιστολή της προς τον ξάδελφό της η ίδια γράφει την ίδια χρονιά: "[...] πιστεύω ότι είμαι στα πρόθυρα ενός κακού τέλους [...]. Ήταν χωρίς νόημα η τόση εργασία και το ταλέντο με μία ανταπόδοση όπως αυτή."
Η μητέρα της αρνήθηκε επανειλημμένα να την επανεντάξει στο οικογενειακό περιβάλλον, αδιαφορώντας για τις παραινέσεις των γιατρών. Σε επιστολή της, προς τον διευθυντή της κλινικής όπου τότε νοσηλευόταν η Κλοντέλ, η μητέρα της γράφει πως δεν επιθυμεί να την επισκεφτεί ξανά καθώς έχει προκαλέσει πολύ κακό στην οικογένεια. Μεταφέρεται σε διάφορα ιδρύματα και άσυλα, ενώ δέχεται επισκέψεις μόνο από τον αδελφό της. Ο γιατρός της, στέλνει επιστολή στην μητέρα της ζητώντας την βοήθεια της για την σταδιακή επανένταξη της Κλοντέλ στο οικογενειακό περιβάλλον, βοήθεια που όμως αρνείται. Έτσι, η κορυφαία γλύπτρια παρέμεινε έγκλειστη για 3 δεκαετίες σε ψυχιατρικά νοσοκομεία, όπου και πέθανε το 1943. Πολλά δημοσιεύματα κατηγορούν την οικογένειά της για το χαμό μιας διάνοιας της τέχνης.


Γιαννούλης Χαλεπάς:

Ο γλύπτης της διάσημης «Κοιμωμένης»,  εκδήλωσε την ψυχική του ασθένεια το 1877. 11 χρόνια μετά, κρίθηκε αναγκαία η εισαγωγή του στο ψυχιατρείο της Κέρκυρας. Ύστερα από 3 χρόνια νοσηλείας επέστρεψε στην οικογένεια του και έζησε ήρεμα τα 36 τελευταία χρόνια  της ζωής του.

                         

                                                                     









Κωστής Παρθένης

... Πλησίαζε πλέον τα 60. Χαρακτήρας υπερευαίσθητος, εσωστρεφής και με μυστικιστικές πνευματικές αναζητήσεις, καταφεύγει από τα μέσα της 10ετίας στη σιωπή. Η γυναίκα του Ιουλία τον συνοδεύει παντού κι επιφορτίζεται κάθε πρακτική ευθύνη, φθάνει συχνά στο σημείο να εξηγεί η ίδια στους μαθητές του αυτά που ήθελε να τους πει. Αυτός απέφευγε πλέον συστηματικά, τόσο τις καλλιτεχνικές εκδηλώσεις όσο και το να συζητά για καλλιτεχνικά, όπως και κάθε άλλου είδους ζητήματα φθάνοντας σ' αυταρχικές αντιδράσεις. Ο γιος του Νίκος είχε διηγηθεί ότι απαγόρευσε -σχεδόν προσβλητικά- ακόμα και στον βασιλιά Γεώργιο να καπνίσει στο ατελιέ του, όταν του πόζαρε το 1938 για το γνωστό πορτρέτο
...Το 1947, είχε ήδη δηλώσει παραίτηση από τη Σχολή Καλών Τεχνών. Από τότε κλείσθηκε οριστικά στο εργαστήρι του μέχρι τον θάνατό του, το 1967, αρνούμενος να εκθέσει ή να πουλήσει έργα του καθώς και κάθε νέα μεσολάβηση, του Μ. Καλομοίρη, του Σ. Κουγέα κ.ά., για να εκλεγεί Ακαδημαϊκός. Η κύρια αιτία της ιδιώτευσής του, της αποστροφής του κόσμου, της εσωστρέφειας, της οποίας η σιωπή δεν πρέπει να ήταν παρά ένα από τα πρώτα στάδια, ήταν η ανάγκη του για αυτοσυγκέντρωση και περισυλλογή, η απόφασή του να βαδίσει μιαν εσωτερική πορεία στοχασμού και ενόρασης, απερίσπαστος να αφιερωθεί στη φιλοτέχνηση του δικού του οραματικού κόσμου. 


Ιωάννης Ζαχαρίας

Ο Ιωάννης Ζαχαρίας ή Ζαχαριάς (1845-1873;) ήταν έλληνας ζωγράφος του 19ου αι., για τον οποίο λίγα πράγματα είναι γνωστά.
Είναι γνωστό ότι φοίτησε στην Σχολή των Ωραίων Τεχνών (η μετέπειτα Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών) της Αθήνας και ότι συνέχισε κατόπιν τις σπουδές του στο Μόναχο κοντά στον Karl von Piloty.
Από τα λίγα έργα του, έχει χαρακτηριστεί ως «τολμηρός ζωγράφος με εξαιρετικά πρωτότυπη δημιουργία». Είχε ταραγμένο ψυχικό βίο και οι συνθήκες του θανάτου του είναι άγνωστες.   


Σάββατο 16 Απριλίου 2011

Η Τέχνη του Περιθωρίου


Ο όρος τέχνη του περιθωρίου περιγράφει καλλιτεχνικά έργα που δημιουργούνται έξω από τα όρια της γνωστής τέχνης, από ανθρώπους που δεν έχουν άμεση σχέση με τους καλλιτεχνικούς κύκλους.
Το καλλιτεχνικό αυτό είδος ήρθε στην επιφάνεια από τον Γάλλο ζωγράφο και γλύπτη Ζαν Ντιμπιφέ (Jean Dubuffet), ο οποίος το περιέγραψε με τον όρο Art Brut (Ωμή Τέχνη), επικεντρώνοντας το ενδιαφέρον του κυρίως στα έργα των έγκλειστων σε ψυχιατρικά ιδρύματα. Αργότερα, από τον κριτικό τέχνης Ρότζερ Κάρντιναλ, χρησιμοποιήθηκε ο όρος Outsider Art (τέχνη του περιθωρίου ή, πιο ελεύθερα, τέχνη των απέξω), που σήμερα συμπεριλαμβάνει και δημιουργίες καλλιτεχνών που δεν έχουν κάποιο ψυχικό πρόβλημα. Κατά κανόνα, αυτοί που εντάσσονται στο ρεύμα έχουν ελάχιστη έως καμία επαφή με τον κόσμο της τέχνης και συχνά χρησιμοποιούν πρωτότυπες τεχνικές ή υλικά. Πολλά έργα περιγράφουν ακραίες διανοητικές καταστάσεις, αντισυμβατικές ιδέες ή περίπλοκους φανταστικούς κόσμους. Από το 2000 το EUWARD, το Ευρωπαϊκό Βραβείο Ζωγραφικής και Χαρακτικής για Καλλιτέχνες με Πνευματική Αναπηρία συμβάλλει στη διεθνή προβολή αυτού του είδους τέχνης.
Η τέχνη του περιθωρίου έχει πλέον αναδειχθεί σαν εμπορικά επιτυχημένο είδος-από το 1992 διοργανώνεται στη Νέα Υόρκη το Outsider Art Fair, παζάρι με έργα του είδους. Έτσι, μερικές φορές ο όρος χρησιμοποιείται καταχρηστικά για να προωθήσει το έργο ανθρώπων που απλά δεν ανήκουν στον "κόσμο της τέχνης", ανεξάρτητα από τις συνθήκες δημιουργίας ή το περιεχόμενο των έργων τους.

Πηγή : ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

Ζωγραφική "με το στόμα και το πόδι".

"Έχοντας παρακολουθήσει από κοντά μαζί με τους μαθητές μου, πριν τρία χρόνια, τη σπουδαία καλλιτέχνιδα Μαρία Αποστόλου επί το έργον, δεν θα μπορούσα να μην εκφράσω τις θερμότερες ευχαριστίες μου για το σπουδαίο μάθημα ζωής που τόσο εγώ, όσο και τα παιδιά πήραμε την ημέρα εκείνη. Η δύναμη της θέλησης δε νοείται ως ουτοπία αλλά ως πραγματικό "όπλο" που κληροδοτήθηκε στον άνθρωπο."

Η δύναμη της θέλησης: Ζωγραφική με το στόμα και το πόδι (ΖΩΣΠ)

Η ΖΩΣΠ δημιουργήθηκε στην Ελλάδα από ανάπηρους ζωγράφους, μέλη της “Διεθνούς Ένωσης Καλλιτεχνών που ζωγραφίζουν με το Στόμα και το Πόδι”.Η Ένωση αυτή δημιουργήθηκε και ανήκει αποκλειστικά σε άτομα με σοβαρή αναπηρία που δεν μπορούν να χρησιμοποιήσουν τα χέρια τους και έχουν μάθει να κρατούν το πινέλο με το στόμα ή το πόδι.Η δημιουργία της έδωσε στα μέλη της τη δυνατότητα να είναι οικονομικά ανεξάρτητα και να κερδίζουν τη ζωή τους από τις πωλήσεις των έργων τους, που έχουν αναπαραχθεί σε κάρτες και ημερολόγια.Στις δραστηριότητες της Ένωσής μας περιλαμβάνεται ακόμα η… προβολή του έργου των μελών της, αλλά και η διεύρυνσή της, παρέχοντας ηθική και υλική υποστήριξη σε άτομα με παρόμοια σωματικά προβλήματα και ενθαρρύνοντάς τα να αναπτύξουν το ταλέντο τους ώστε να φτάσουν σε αξιόλογο καλλιτεχνικό επίπεδο.


ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ – ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΙ ΧΩΡΙΣ ΧΕΡΙΑ


Ο Τριαντάφυλλος Ηλιάδης γεννήθηκε στον Πετεινό της Ξάνθης με σοβαρή αναπηρία στα χέρια και στα πόδια. Από μικρός άρχισε να ζωγραφίζει με το στόμα και είναι μέλος της Ένωσης από το 1970. Έχει κάνει πολλές ατομικές εκθέσεις, έχει εμφανιστεί επανειλημμένα στην τηλεόραση και έχει βραβευτεί από την Ακαδημία Αθηνών. Η τελευταία του ατομική έκθεση στο πολιτιστικό κέντρο Θέρμης, σημείωσε μεγάλη επιτυχία και τιμήθηκε από τον Δήμαρχο Θέρμης για το έργο του.

Ο Ηλίας Ραυτόπουλος γεννήθηκε το 1958 στα Χανιά της Κρήτης. Ήταν φοιτητής στην Ανώτατη Σχολή Καλών Τεχνών, όταν τον Αύγουστο του 1981 έπαθε ένα σοβαρό αυτοκινητιστικό ατύχημα που του προκάλεσε παράλυση των άνω και κάτω άκρων. Άρχισε να ζωγραφίζει με το στόμα το 1986. Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στα Χανιά με μεγάλη επιτυχία και έχει εμφανισθεί επανειλημμένως στην τηλεόραση.


Ο Κυριάκος Κυριακού γεννήθηκε το 1956 στο Λονδίνο από Κύπριους γονείς. Το 1973, σε μια εκδρομή, έπαθε κάταγμα του αυχένα βουτώντας στη θάλασσα και έκτοτε παρέλυσαν τα χέρια και τα πόδια του. Τον επόμενο χρόνο, που τον πέρασε σ’ ένα νοσοκομείο της Αγγλίας, άρχισε να ζωγραφίζει κρατώντας το πινέλο με το στόμα του. Ζει και εργάζεται στο Λιοπέτρι Κύπρου. Η τελευταία του ατομική έκθεση στη Λευκωσία σημείωσε μεγάλη επιτυχία.

Ο Λέανδρος Αρβανιτάκης γεννήθηκε το 1959 στην Κύπρο και από το 1974 κατοικεί στην Αθήνα. Σπούδασε Ναυπηγική στο Πολυτεχνείο και κλαρινέτο στο Ωδείο Αθηνών. Από μικρή ηλικία ασχολείται με τη ζωγραφική. Το 1991 ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα του προκάλεσε παράλυση άνω και κάτω άκρων. Το 1998 άρχισε να ζωγραφίζει με το στόμα και το 2001 έγινε δεκτός στην Ένωση. Η τελευταία του ατομική έκθεση στη Λευκωσία είχε μεγάλη επιτυχία.

Η Ελένη Μαρίνου γεννήθηκε στις Σέρρες το 1943. Άρχισε να ζωγραφίζει από μικρή ηλικία και ήταν γνωστή ζωγράφος με συμμετοχές σε πολλές εκθέσεις έως ότου το 1987 ένα αυτοκινητιστικό ατύχημα την καθήλωσε στο κρεββάτι και σταμάτησε να ζωγραφίζει. Τα σοβαρά της τραύματα και η ρευματική αρθρίτιδα από την οποία άρχισε να υποφέρει της στέρησαν τελείως τη χρήση των χεριών της. Το 1993 άρχισε να ζωγραφίζει με το στόμα και από το 1997 είναι μέλος της Ένωσης.

Η Μαρία Αποστόλου γεννήθηκε και ζει στο Λαύριο. Είναι εκ γενετής τετραπληγική. Ζωγραφίζει από μικρό παιδί. Παρακολούθησε μαθήματα ζωγραφικής με τη φροντίδα της Ένωσης και από τον Μάρτιο του 1996 είναι μέλος της. Έχει λάβει μέρος σε πολλές ομαδικές εκθέσεις στην Ελλάδα και το εξωτερικό, ενώ έχει κάνει και δύο ατομικές εκθέσεις με μεγάλη επιτυχία. Έχει εμφανιστεί επανειλημμένα στην τηλεόραση και σε πολλά περιοδικά και εφημερίδες.

Δείγματα έργων τους παρέχει η ΖΩΣΠ



Γραφεία της Ενώσεως: Κ. Λουκάρεως 31, Αθήνα 114 75, Τηλ.: 210 6452947, Fax: 210 6457898 (στους αριθμούς αυτούς μπορεί όποιος επιθυμεί να παραγγείλει τις κάρτες, το ημερολόγιο και τα άλλα προϊόντα των αναπήρων Καλλιτεχνών)

Πηγή: 24γράμματα

Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Χορός Guanyin

Ο χορός των 1000 χεριών.
Υπάρχει ένας καταπληκτικός χορός, ο λεγόμενος Guanyin - Χίλια χέρια.
Λαμβάνοντας υπ' όψη τον απόλυτα απαιτούμενο συντονισμό, θα εκπλαγούμε από το γεγονός, ότι αυτός εκτελείται από εντελώς κωφούς.
Ναι, σωστά διαβάζετε. Όλες οι 21 χορεύτριες, είναι εντελώς κουφές.
Στηριζόμενες μόνο στα σήματα από τους εκπαιδευτές τους που βρίσκονται στις τέσσερις γωνίες της σκηνής, αυτές οι θαυμάσιες χορεύτριες, προσφέρουν μία οπτική πανδαισία.
Το πρώτο σημαντικό διεθνές ντεμπούτο τους ήταν στην Αθήνα, στην τελετή λήξης των Παραολυμπιακών Αγώνων του 2004.
Αλλά εδώ και πολύ καιρό συμπεριλαμβάνονται στο ρεπερτόριο των κινέζικων Επιδείξεων Τέχνης "Ατόμων με Ειδικές Ανάγκες", και ταξίδεψαν σε περισσότερες από 40 χώρες.
Το βίντεο καταγράφηκε φέτος στο Πεκίνο, κατά τη διάρκεια του Εαρινού Φεστιβάλ.



Κυριακή 10 Απριλίου 2011

Τουλούζ Λοτρέκ...όταν η αναπηρία δεν εμποδίζει την τέχνη...

Ανθρωποι που μετουσίωσαν την αναπηρία τους σε δημιουργική πνοή, είδαν τον κόσμο με διαφορετική ματιά και άντλησαν έμπνευση από τον πόνο, στοχεύοντας στην ομορφιά. Η περίπτωση του Τουλούζ Λοτρέκ είναι χαρακτηριστική στην ιστορία της τέχνης, αν και σε καμία περίπτωση μοναδική.


Henri de Toulouse-Lautrec (1864 - 1901)

Γεννήθηκε στο Albi σε οικογένεια με πολύ παλαιά καταγωγή ευγενείας. Λόγω δύο ατυχημάτων σε παιδική ηλικία απέκτησε αναπηρία με νανισμό και δυσκολία στο βάδισμα. Ήδη από μικρή ηλικία ζωγράφιζε εντυπωσιακά στα σχολικά τετράδια. Μετά από ιδιωτικές σπουδές πήγε στην Ακαδημία του Παρισιού.
Από το 1866 ζούσε στη Montmartre, γνωρίστηκε με τους Degas, van Gogh και Gaugin και επηρεάστηκε από ιαπωνικά ξυκόγλυπτα έργα. Κύριο θέμα του ήταν οι χορεύτριες, οι πόρνες και οι καλλιτέχνες με τις διασκεδάσεις τους στα καφενεία, στα καμπαρέ,
στον ιππόδρομο, το τσίρκο κ.ά. Έφτιαξε πορτραίτα και σκίτσα από εκατοντάδες άτομα, διάσημους και αγνώστους και διαιώνισε έτσι τον κόσμο και την ατμόσφαιρα των παρισινών διασκεδάσεων στο τέλος του 19ου αιώνα. Με τις διαφημιστικές του αφίσες για ανακοίνωση παραστάσεων σε θέατρα, καμπαρέ κλπ., έδωσε στην αφίσα καλλιτεχνική υπόσταση.

Πέθανε σε ηλικία 37 ετών στον πύργο Malrome στην Gironde. Κληροδότησε όλα τα έργα του στη γενέτειρα πόλη Albi, η οποία δημιούργησε ένα μουσείο στο όνομά του.



Σάββατο 9 Απριλίου 2011

"ΚΙΝΗΣΗ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΩΝ ΜΕ ΑΝΑΠΗΡΙΑ"


Η τέχνη δεν γνωρίζει αναπηρία

"Η τέχνη δεν γνωρίζει περιορισμούς και δυσκολίες...τις δυσκολίες τις "γεννάμε" μόνοι μας...
 Οι ιστορίες τριών διαφορετικών συνανθρώπων μας που η δύναμη της ψυχής τους τους βοήθησε να ονειρεύονται και να δημιουργούν αποδεικνύουν πως όταν θέλεις...μπορείς!."

«Δεν περιμένουμε θαύματα. Πήραμε τη ζωή στα χέρια μας. Αν φερθούμε ως ανάπηροι, τότε θα μας αντιμετωπίζουν διαφορετικά» λένε στα «ΝΕΑ» καλλιτέχνες ΑμεΑ
Η δημιουργία μέσα από κάθε μορφής τέχνη δεν σχετίζεται με την αρτιμέλεια. Ο τυφλός γλύπτης Πέτρος Ρουκουτάκης νιώθει με τα χέρια, αν και δεν μπορεί να δει τα γλυπτά του. Στη σιωπή της δουλειάς του ζει ο κωφός γλύπτης Γιώργος Λάμπρου. Και με το πινέλο της στο στόμα, η εκ γενετής τετραπληγική Μαρία Αποστόλου μεταφέρει στον καμβά εικόνες από τη γενέτειρά της, το Λαύριο.

Γιώργος Λάμπρου

«Έμαθα ν΄ αντιμετωπίζω τα προβλήματά μου χωρίς βοήθεια. Με τα χέρια μου έφτιαξα κάποτε ένα σκάφος 8,5 μέτρων και ταξίδευα στο Αιγαίο επί έντεκα χρόνια», λέει στα «ΝΕΑ» ο Γιώργος Λάμπρου. «Στη θάλασσα νιώθω ότι ξεφεύγω απ΄ όλους», προσθέτει ο γλύπτης από τη Σκύρο που παρουσιάζει στο Μουσείο Μπενάκη επιλογή έργων του από τις θεματικές ενότητες με τις οποίες έχει ασχοληθεί: Συρμάτινα, Γραφή και Ανθρωπάκια. Ιδιαίτερη θέση κατέχει η ενότητα με τα Σκυριανά.

«Τα πρώτα χρόνια αναζητούσα ένα πρωτότυπο έργο γι΄ αυτό ασκούσα τη φαντασία μου. Λατρεύω τον σουρεαλισμό» λέει. Ύστερα από 40 χρόνια δουλειάς, νιώθει «αδικημένος», καθώς, όπως λέει, «σε καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς με παραγκώνισαν. Κάποιοι δεν ήθελαν να αποδεχτούν ως γλύπτη έναν κωφό. Εκείνοι έμειναν "κωφοί"». Προβλήματα αντιμετωπίζει και στην καθημερινότητα. «Στις συζητήσεις δεν μπορώ να συμμετάσχω και οι άλλοι δεν θέλουν να ξέρω για ποιό θέμα μιλάνε» λέει ο γλύπτης. Έργα του βρίσκονται στην Εθνική Πινακοθήκη, στο Μουσείο Βορρέ, στο Μορφωτικό Ίδρυμα Εθνικής Τραπέζης και σε δήμους.


Πέτρος Ρουκουτάκης

Στα 28 του ο (ζωγράφος αρχικά) Πέτρος Ρουκουτάκης έχασε την όρασή του από διαβήτη κι ήρθε αντιμέτωπος με ένα δίλημμα: να παρατήσει την τέχνη ή να ασχοληθεί με μια άλλη μορφή της; «Αποφάσισα να γίνω γλύπτης. Δεν συμβιβάστηκα», λέει σήμερα στα «ΝΕΑ» ο μοναδικός ίσως τυφλός γλύπτης στην Ελλάδα, που το 1991 δημιούργησε το Εργαστήρι Γλυπτικής Κεραμικής στον Φάρο Τυφλών της Ελλάδος. «Στην αρχή μπορούσα σε φως να διακρίνω αυτό που έφτιαχνα. Για να δοκιμάσω πώς θα είναι όταν τυφλωθώ, φόρεσα μαύρα γυαλιά και πήρα την πλαστελίνη», λέει.

Στη δουλειά του, η μοναδική δυσκολία που συναντά είναι στο εργαστήριο. «Δεν μπορώ να βάλω τα πράγματά μου σε μια σειρά» λέει χαμογελώντας. Αισιόδοξος και απόλυτα εξοικειωμένος με τη ζωή του, είναι ευτυχισμένος και μόνο που ακούει τη φωνή των παιδιών του και της συζύγου του, της μούσας του όπως την αποκαλεί. «Μπορεί να μην τους έχω δει πότε, τους γνωρίζω όμως μέσα από την αφή και την περιγραφή των άλλων», λέει.

Μέχρι πέρσι, δίδασκε γλυπτική στο Δημόσιο Δημοτικό Σχολείο Τυφλών Παιδιών (ΚΕΑΤ) στην Καλλιθέα.

Με τα παιδιά που είχαν γεννηθεί τυφλά τα πράγματα είναι διαφορετικά. «Οι εκ γενετής τυφλοί αναγνωρίζουν λ.χ. το άλογο μόνον ως έννοια. Δεν μπορούν να σχηματίσουν την εικόνα του στο μυαλό τους. Γι΄ αυτό και δεν βλέπουν όνειρα με εικόνες αλλά με ήχο», εξηγεί.


Μαρία Αποστόλου

«Δεν το έβαλα ποτέ κάτω»

«Όταν έχεις καλλιτεχνικές ανησυχίες, βρίσκεις τρόπο να τις εκφράσεις. Η αναπηρία δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο», λέει η Μαρία Αποστόλου που στηρίζει το πινέλο με το στόμα και ζωγραφίσει. «Δεν το έβαλα ποτέ κάτω. Έτσι, δεν με λυπήθηκαν ποτέ. Αν φερθούμε σαν ανάπηροι, τότε θα μας αντιμετωπίζουν σαν ανάπηρους», λέει. Η φύση, τα παλιά κτίρια του Λαυρίου, οι εργατικές κατοικίες, οι ψαράδες είναι η πηγή έμπνευσής της. Όταν η κατάσταση της υγείας της δεν της επέτρεπε πλέον να κρατά το πινέλο με το χέρι, τη λύση της την έδωσε η «Διεθνής Ένωση Καλλιτεχνών που ζωγραφίζουν με το Στόμα και το Πόδι» (με έδρα στο Λιχτενστάιν). «Η ζωή μου άλλαξε. Νιώθω τυχερή επειδή κάνω το χόμπι μου και κερδίζω και ικανοποιητικό μισθό»

Πηγή: ta neaonline

Πέμπτη 7 Απριλίου 2011

Οι καλλιτέχνες του δρόμου ζωντανεύουν τις πόλεις...


Οι καλλιτέχνες του δρόµου ζωντανεύουν τις πόλεις

Εντυπωσιάζουν µε χορό, µουσική και ζογκλερικά

ΡΕΠΟΡΤΑΖ: Αγγελική Καραγεώργου

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: Τετάρτη 13 Οκτωβρίου 2010

«Δεν το κάνω για βιοπορισµό αλλά ως συµπλήρωµα» λέει ο 33χρονος Δηµήτρης και παραδέχεται ότι αγαπηµένοι του δρόµοι είναι η Ερµού και τα στενάκια της Πλάκας για να παίξει κιθάρα
Χορεύουν σε κεντρικές πλατείες, τραγουδούν µε τη συνοδεία κιθάρας στην εκκλησία της Καπνικαρέας και εντυπωσιάζουν µε τα ζογκλερικά τους κόλπα τους οδηγούς των Ι.Χ. στα φανάρια. 
Πρόκειται για τους καλλιτέχνες του δρόµου που «ζωντανεύουν» καθηµερινά, µε τον δικό τους διαφορετικό τρόπο, τα κέντρα των πόλεων.

«Με αυτόν τον τρόπο αποκτάµε εµπειρία µπροστά στον κόσµο και ταυτόχρονα βγάζουµε λίγα χρήµατα ώστε να ενισχύουµε καλύτερα την οµάδα µας» λέει ο 22χρονος Αντι, υπογραµµίζοντας τη σπουδαιότητα της εξάσκησης στον δρόµο: «Είναι ο καλύτερος τρόπος ώστε να αποβάλουµε το άγχος µας. Εξάλλου το breakdance είναι ο χορός του δρόµου, εκεί έχει γεννηθεί».

Ενας ενισχυτής, ένα iΡod, καλή διάθεση, αρκετό ταλέντο και αγάπη για τον «χορό του δρόµου», όπως τον αποκαλούν, είναι τα σύνεργα της οµάδας Quera Destilo, την οποία συνάντησαν «ΤΑ ΝΕΑ» στην Πλατεία Μοναστηρακίου. Τα τέσσερα µέλη της, ο Αλεξ, ο Ντανιέλ και τα δίδυµα αδέλφια Αντι και Αρντι – όλοι παιδιά µεταναστών από τον Αγιο Δοµίνικο – «περιπλανιόνται» στους δρόµους της Αθήνας, χορεύοντας breakdance.

«Χορεύουν σαν επαγγελµατίες»
Κάθε µέρος του σόου διαρκεί έξι λεπτά, αλλά στο σύνολό του φτάνει τη µία ώρα.

Χρειάζονται µόνο λίγα δευτερόλεπτα από το πάτηµα του «play» στο iΡod και δεκάδες άνθρωποι συγκεντρώνονται γύρω τους. «Είναι απίθανοι, δίνουν ζωντάνια στην άχαρη πόλη» λέει ένας κύριος που τους παρακολουθεί έκπληκτος. Αµέσως βγάζει δύο ευρώ από την τσέπη και τα ρίχνει στο καπέλο που έχει τοποθετηθεί µπροστά στους χορευτές. Λίγο πιο πέρα µια αγγλίδα τουρίστρια φωνάζει µε ενθουσιασµό: «Χορεύουν σαν επαγγελµατίες» και δύο λεπτά αργότερα – έπειτα από τις προτροπές του Ντανιέλ – σηκώνει τα χέρια ψηλά και χειροκροτεί. Οπως άλλωστε και το πλήθος του κόσµου που έχει µαζευτεί, εµψυχώνοντας και ταυτόχρονα επιβραβεύοντας τους τέσσερις νέους.

Οπως εξηγεί ο Αρντι, αγαπηµένοι δρόµοι της Quera Destilo είναι το Σύνταγµα, η Πλατεία Μοναστηρακίου και ο Ευαγγελισµός. Σηµειώνει δε ότι η οµάδα δηµιουργήθηκε το 2003, αλλά στους δρόµους της πόλης χορεύει τα τελευταία δύο χρόνια, ενώ η προπόνηση γίνεται σε σχεδόν καθηµερινή βάση. «Οταν δεν χορεύουµε βλέπουµε τους φίλους µας και σπουδάζουµε» λέει ο Αρντι, καθώς οι δύο από τους τέσσερις χορευτές είναι ήδη απόφοιτοι σχολής υπολογιστών.

«Οι ζογκλέρ δεν είναι επαίτες»
Δυόµισι χιλιόµετρα πιο µακριά, στην περιοχή των Εξαρχείων, οι ζογκλέρ της Αθήνας έχουν τον δικό τους χώρο συναντήσεων. Ο 30χρονος Χρήστος, µόλις τελειώσει τη δουλειά του, θα κατευθυνθεί προς το κέντρο της πόλης, στα φανάρια της Εθνικής Πινακοθήκης, για να δώσει τη δική του παράσταση. «Αγουµε το σώµα και το πνεύµα µας. Ο κόσµος θα πρέπει να διαχωρίσει την ψυχαγωγία από την επαιτεία» τονίζει ο Χρήστος, ο οποίος ασχολείται µε την τέχνη του ζογκλέρ από τα 17 του χρόνια. «Είµαστε ψυχαγωγοί και όχι επαίτες. Κι αυτό γιατί προσφέρουµε µέσα από την καρδιά µας και δεχόµαστε προσφορές. Δεν είναι όπως το εισιτήριο στο θέατρο που έχει συγκεκριµένη τιµή. Εδώ, καθένας σε αξιολογεί και σου δίνει ό,τι θέλει, αν θέλει» εξηγεί και προσθέτει ότι τα ζογκλερικά κόλπα είναι µια µορφή ζωγραφικής µέσω αντικειµένων. «Υπάρχει η έκφραση που λέει “αν δεν µπορείς να το πεις, ζωγράφισέ το!”.

Εµείς λοιπόν, αυτό κάνουµε».

Για πρώτη φορά παραστάσεις στα φανάρια των δρόµων δόθηκαν στη Λατινική Αµερική µας ενηµερώνει ο Χρήστος. «Οσοι ήξεραν την τέχνη και δεν είχαν χρήµατα, έβγαιναν στους δρόµους και κάνοντας ζογκλερικά προσπαθούσαν να µαζέψουν λίγα» λέει και προσθέτει ότι η συγκεκριµένη τάση έφτασε στην Ελλάδα µετά το Πανευρωπαϊκό Ζογκλερικό Φεστιβάλ που έγινε στη χώρα µας το 2007.

«Οι περισσότεροι ζογκλέρ στην Ελλάδα εργάζονται στα φανάρια» λέει και παραδέχεται ότι οι καλλιτέχνες του δρόµου έχουν εκλείψειεξαιτίας του φαινοµένου του παραεµπορίου: «Συνήθως µας αρέσει να παίζουµε στην Ερµού, στο Θησείο και τον Κεραµεικό. Ακόµα και σε αυτά τα µέρη όµως, πολλές φορές είναι δύσκολο».

«Η µουσική είναι το πάθος µου»
«Δεν το κάνω για βιοπορισµό, είναι λίγοι άλλωστε οι µουσικοί που παίζουν στον δρόµο για να ζήσουν. Υπάρχουν πολλοί µάλιστα που ταξιδεύουν στο εξωτερικό κάνοντας τη συγκεκριµένη δουλειά. Το κάνω συµπληρωµατικά για χαρτζιλίκι», λέει ο 33χρονος Δηµήτρης, ο οποίος παίζει κιθάρα και τραγουδά στους δρόµους της Αθήνας. «ΤΑ ΝΕΑ» τον συνάντησαν στην οδό Ερµού, έξω από την εκκλησία της Καπνικαρέας.

Το επάγγελµά του είναι ταπετσέρης και όταν δεν έχει πολλή δουλειά βγαίνει στον δρόµο και κάνει το «πάθος» του: «Αγαπώ πολύ την επαφή µε τον κόσµο. Εχω γνωρίσει πολλούς ανθρώπους τραγουδώντας, όπως µαθητές µου, τον άνθρωπο από τον οποίο αγόρασα την κιθάρα που κρατάω και άλλους πολλούς. Η µουσική είναι το πάθος µου».

Διαπιστώνει τέλος ότι οι Ελληνες δείχνουν να εκτιµούν περισσότερο τη δουλειά του.

«Οι ξένοι δεν αφήνουν φράγκο κι ας είναι ξένα τα περισσότερα κοµµάτια που τραγουδάω» λέει και παραδέχεται ότι αγαπηµένοι του δρόµοι για να εκφράζει τις καλλιτεχνικές του ανησυχίες είναι η Ερµού και τα στενά της Πλάκας.


Παραστάσεις σε όλη την Ευρώπη

ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΝΑ δίνουν αυτοσχέδιες παραστάσεις, να κάνουν ζογκλερικά κόλπα, να τραγουδούν και να χορεύουν δεν θα δει κανείς µόνο σε πολυσύχναστους δρόµους της Αθήνας, αλλά και στις περισσότερες πρωτεύουσες της Ευρώπης. Αλλωστε, είναι µια τάση που ήρθε απ’ έξω. Είναι γνωστοί ως «ζωντανά αγάλµατα», καλλιτέχνες που βάφουν το σώµα τους µε µπογιά ή φορούν χιτώνες παριστάνοντας αγάλµατα θεών, ηρώων, βασιλιάδων ή διανοητών. Παίρνουν πόζες και δεν κουνούν ούτε βλέφαρο εάν ένας περαστικός δεν ρίξει νόµισµα µπροστά τους.

Πουθενά δεν συνωστίζονται τόσα πολλά «ζωντανά αγάλµατα», όπως στον περίφηµο πεζόδροµο της Βαρκελώνης, τη Ράµπλα, όπου µάλιστα προκαλούν και κυκλοφοριακά προβλήµατα για τους πεζούς. Ετσι το δηµοτικό συµβούλιο της ισπανικής µεγαλούπολης, την οποία επισκέπτονται 78 εκατοµµύρια τουρίστες κάθε χρόνο (δηλαδή 200.000 επισκέπτες την ηµέρα), αποφάσισε να καθορίσει 15 «σηµεία» στη Ράµπλα όπου θα µπορούν να στέκονται οι καλλιτέχνες σε δύο βάρδιες – µια πρωινή και µια απογευµατινή.

Ζωγράφοι, πωλητές χειροποίητων σουβενίρ και µουσικοί ζωντανεύουν καθηµερινά τηνΠιάτσα Ναβόνα στη Ρώµη. Πρόκειται για µία τεράστια πλατεία µε πρωταγωνιστές, εκτός από τα αγάλµατα που την κοσµούν, καλλιτέχνες του δρόµου που ζωγραφίζουν επί τόπου υπέροχους πίνακες. Αποτελεί άλλωστε, ένα από τα πιο αγαπηµένα µέρη των περιπλανώµενων καλλιτεχνών.

Ανάλογο κλίµα στο Λονδίνο και ειδικότερα στο Κόβεντ Γκάρντεν, µια στεγασµένη αγορά µε διάφορα µαγαζάκια και πάγκους. Ακροβάτες, ξυλοπόδαρους, ζογκλέρ, τραγουδιστές και ολιγοµελή µουσικά συγκροτήµατα θα συναντήσει κάποιος πηγαίνοντας εκεί. Στο Αµστερνταµ και συγκεκριµένα στη δηµοφιλέστερη πλατεία της πόλης Leidseplein, όποια ώρα κι αν πάει κάποιος θα συναντήσει καλλιτέχνες του δρόµου. Παρόµοιες εικόνες, µε δηµιουργίες καλλιτεχνών του δρόµου µπορούν να απολαύσουν οι επισκέπτες στην πλατεία της Οπερας στο Παρίσι καθώς και στη λεωφόρο Den Linden µπροστά από την Πύλη του Βραδεµβούργου στο Βερολίνο.
Πηγή : ta nea online

Τρίτη 5 Απριλίου 2011

Πέρα και πάνω απ' όλες τις τέχνες..."Η ΤΕΧΝΗ ΤΟΥ ΝΑ ΖΕΙΣ"...



Στα εβδομηκοστά του γενέθλια ο Τσάρλι Τσάπλιν "παραδίδει" άλλο ένα μάθημα ζωής!

Γιατί όλοι οι άνθρωποι...ονειρεύονται...ακόμα και στο δρόμο...

Όταν η τέχνη κάνει θαύματα...στο δρόμο...

Καλλιτέχνες...του δρόμου

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Με γεια.........!!!!

Καλώς ορίσαμε στο νέο ιστολόγιο!!!!
Για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε κι από δω!!!!